Quinty, dramatherapeut in de Dominicaanse Republiek

“Het leek me heel interessant om mijn beroep in de Dominicaanse Republiek uit te oefenen. Maar een jaar lang weg van huis, in een vreemde wereld die zo anders is dan die van ons? Ik vond het doodeng. Maar ik zette door, want ik wilde mezelf juist uitdagen en tegenkomen – en o, wat ben ik mezelf tegengekomen. Alles wat ik wil doen, kost emmers energie, want niets is één, twee, drie geregeld. Het hoofd van de school neemt opeens twee weken onaangekondigd vakantie. Kinderen die ik nodig heb, zijn nergens te bekennen. En dan komt het transport dat ik heb geregeld op het laatste moment toch niet opdagen.

Toen ik het Chicas Poderosas-project, dat meiden kennis laat maken met het echte leven, mede opzette, werd het me eventjes teveel. Op het allerlaatste moment trok een van de meiden zich terug. Ik had weken voor dit project en deze meiden gevochten en kon mijn frustratie niet verbergen. ‘Stupid place’ mopperend liep ik weg. Op dat moment begroette een ander meisje me zo enthousiast en vol liefde dat ik meteen om mijn eigen gedrag moest lachen. Nadat ik was afgekoeld bood ik het meisje mijn excuses aan zei haar dat het oké was en dat er altijd een plekje voor haar was, mocht ze zich bedenken. Ik heb de kinderen dingen laten ervaren die ze anders nooit hadden meegemaakt en ze geluksmomentjes bezorgd. Ik merk dat ik al zoveel voor ze kan betekenen door alleen maar mijn arm om ze heen te slaan en te zeggen dat ze mogen praten als ze dat willen, maar níets moet. Elke dag maak ik muziek met een zwaar gehandicapte jongen. Als ik op mijn ukelele begin te spelen, maakt hij kreetjes van geluk en klapt hij met zijn hand op de maat van de muziek, met zijn andere hand houdt hij mij vast. Op die momenten vergeet ik de tijd en zorgen. Dan zijn wij alleen met z’n tweeën en onze muziek.

Ik merk dat ik al zoveel voor ze kan betekenen door alleen maar mijn arm om ze heen te slaan…

De kinderen hebben een traumatische achtergrond en zijn geboren om te overleven. Maar er zijn dus wel momenten waarop ze even gelukkig zijn en daar doe ik het voor. Als de meiden springen, schreeuwen, juichen en me lachend bijna omver springen als ik met de beamer en een dansfilm binnenkom, is dat voor mij ook een cadeautje.”