Nikki, Chicas Poderosas programma en religie in Guatemala

Hun vertrouwen is het grootste cadeau

“Als coördinator van het Chicas Poderosas programma leerde ik al snel dat het de kleine dingen die de grootste veranderingen maken. Het belangrijkste was niet wat ik voor de meisjes deed of wat ik hun kon geven, maar gewoon het samen zijn. Samen lachen en samen huilen. Ik leerde al snel oprecht mezelf te zijn, want het enige wat ik hun kon geven dat een ander niet geeft, dat ben ik zelf. Zo zag ik de muren die zij om zich heen hadden gebouwd langzaam afbrokkelen. Hun vertrouwen en de relatie die wij daardoor konden opbouwen, is het grootste cadeau wat ik hier heb mogen ontvangen. Onwijs gaaf was het om te zien hoe deze krachtige meiden en jonge vrouwen hun eigen identiteit vormen en steeds meer ontdekken van hun oneindige potentieel.

Werken in religie

Het allerleukste van mijn ervaring in het programma in Guatemala is dat ik niet één droombaan had maar zelfs twee. Het Chicas Poderosas programma was maar deeltijd. Omdat ik hier niet was gekomen om vakantie te vieren en heel graag al mijn tijd wilde doorbrengen met de kinderen, kreeg ik de kans om ook nog in religie te werken. Iets waar ik totaal geen ervaring mee had maar wel heel veel interesse. Het programma gaf mij de kans om mijzelf hierin te ontwikkelen. Ze stuurden me naar Honduras om daar een cursus te volgen over de catechese. Een programma volledig gericht op liefde en bescherming waarin kinderen door middel van zelfgemaakt materiaal, dat verschillende verhalen uit de bijbel representeert, de tijd en ruimte krijgen om zelf te ontdekken wie God voor hun is.

Na deze cursus mocht ik meteen aan de slag in de montessori school in Guatemala en begon ik met een collega ook aan de voorbereidingen voor het materiaal voor level twee, de kinderen die al wat ouder zijn. In de school werkte ik niet alleen met de kinderen van het programma maar ook met de kinderen van de omliggende dorpjes. Veel van deze kinderen hebben net als de kinderen in het programma vele moeilijke dingen meegemaakt in hun leven en het is echt een wonder om te zien dat ze toch nog kunnen geloven; in zichzelf, in God, in liefde. Ze zijn voor mij echt een hele grote inspiratie voor het leven en aan het einde van iedere les had ik altijd het gevoel dat ik meer had geleerd van hen dan zij van mij.

Naast de lessen had ik binnen religie nog vele andere mooie verantwoordelijkheden. Zo organiseerde ik iedere week gebeden met de kinderen, organiseerden we activiteiten met jeugdgroepen van verschillende leeftijden en deden we regelmatig sociaal werk buiten het programma. Maar wat ik echt het allerliefste deed was het begeleiden van het koor in de kerk. Hoe mooi om te zien hoe kinderen hun onzekerheden betreft het zingen overwinnen en zich helemaal uitleven terwijl ze hun talenten ontplooien!

Afscheid

Ik had absoluut geen idee hoe ik afscheid moest nemen van mijn werk en van de kinderen. Wat ik wel wist is dat ik onwijs dankbaar ben voor alles wat ik in het programma in Guatemala heb mogen beleven, al het mooie maar ook alle uitdagingen! Toen ik anderhalf jaar geleden begon aan dit avontuur dacht ik dat het een ervaring zou zijn van dertien maanden, zolang als mijn contract was, maar nu weet ik dat het een ervaring is voor mijn hele leven. Dat ik voor altijd verbonden zal zijn met deze kinderen en dat ik ook altijd terug zou willen reizen om ze op te zoeken. Gelukkig heb ik mijn eerste bezoekje al gepland voor 14 april, nog niet eens een jaar na mijn vertrek maar ik kon niet langer wachten! Tijdens mijn afwezigheid ben ik eigenlijk altijd in contact gebleven met de kinderen via de telefoon van andere vrijwilligers of tias (verzorgers) maar dat is toch niet hetzelfde als dat ik ze straks weer in levende lijve zie en in het echt weer een grote knuffel te geven en bij te praten over alles wat ik de afgelopen maanden allemaal gemist heb!