Er werden plannen gemaakt, geld ingezameld via www.inactievoorwereldouders.nl en heel veel materialen verzameld via ACTA, Dentalair, Philips en de Tandartsspoedpraktijk. Later meldde bachelor studente Hansje zich nog, die ook heel graag mee wilde als assistente.

Tandheelkundige zorg voor de kinderen in Guatemala

In april 2023 begon het team aan hun avontuur en reisde naar Guatemala. Na een week sightseeing in dit prachtige land begonnen ze enthousiast aan hun project bij WereldOuders/NPH. Dagelijks vanaf vroeg in de ochtend tot laat in de middag, behandelden ze kinderen en hun familie, die steun ontvangen van WereldOuders. Ze vonden het meteen heel bijzonder om zich voor deze doelgroep in te zetten. Ook lokale medewerkers die niet vaak een tandarts kunnen bezoeken, kwamen aan de beurt. Er werden veel gaatjes gespot en tanderosie waargenomen. Vullen, sealen, kiezen trekken, Hall kroontjes plaatsen en wortelkanaalbehandelingen, alles pakte het team aan. Voorlichting en poetsinstructie mochten uiteraard ook niet ontbreken. Voor alle kinderen had het team een mooie tandenborstel meegenomen en dat was een schot in de roos!

Prachtige ervaring

Halverwege de dag was het tijd voor pauze en rust, om lekker buiten te genieten van een heerlijke en gezonde lunch die in de keuken voor hen was bereid. Iedere ochtend werd het team opgehaald vanuit hun hostel in Antigua, waar ze aan het eind van de dag weer werden afgezet, om ergens in een restaurantje iets te eten.

“Wat was dit een prachtige ervaring”, lieten de meiden ons weten. Ze vonden het heel bijzonder om zoveel mensen te kunnen helpen in een bijzondere omgeving.

Lees hier het het hele verslag van het team

Hun vertrouwen is het grootste cadeau

“Als coördinator van het Chicas Poderosas programma leerde ik al snel dat het de kleine dingen die de grootste veranderingen maken. Het belangrijkste was niet wat ik voor de meisjes deed of wat ik hun kon geven, maar gewoon het samen zijn. Samen lachen en samen huilen. Ik leerde al snel oprecht mezelf te zijn, want het enige wat ik hun kon geven dat een ander niet geeft, dat ben ik zelf. Zo zag ik de muren die zij om zich heen hadden gebouwd langzaam afbrokkelen. Hun vertrouwen en de relatie die wij daardoor konden opbouwen, is het grootste cadeau wat ik hier heb mogen ontvangen. Onwijs gaaf was het om te zien hoe deze krachtige meiden en jonge vrouwen hun eigen identiteit vormen en steeds meer ontdekken van hun oneindige potentieel.

Werken in religie

Het allerleukste van mijn ervaring in het programma in Guatemala is dat ik niet één droombaan had maar zelfs twee. Het Chicas Poderosas programma was maar deeltijd. Omdat ik hier niet was gekomen om vakantie te vieren en heel graag al mijn tijd wilde doorbrengen met de kinderen, kreeg ik de kans om ook nog in religie te werken. Iets waar ik totaal geen ervaring mee had maar wel heel veel interesse. Het programma gaf mij de kans om mijzelf hierin te ontwikkelen. Ze stuurden me naar Honduras om daar een cursus te volgen over de catechese. Een programma volledig gericht op liefde en bescherming waarin kinderen door middel van zelfgemaakt materiaal, dat verschillende verhalen uit de bijbel representeert, de tijd en ruimte krijgen om zelf te ontdekken wie God voor hun is.

Na deze cursus mocht ik meteen aan de slag in de montessori school in Guatemala en begon ik met een collega ook aan de voorbereidingen voor het materiaal voor level twee, de kinderen die al wat ouder zijn. In de school werkte ik niet alleen met de kinderen van het programma maar ook met de kinderen van de omliggende dorpjes. Veel van deze kinderen hebben net als de kinderen in het programma vele moeilijke dingen meegemaakt in hun leven en het is echt een wonder om te zien dat ze toch nog kunnen geloven; in zichzelf, in God, in liefde. Ze zijn voor mij echt een hele grote inspiratie voor het leven en aan het einde van iedere les had ik altijd het gevoel dat ik meer had geleerd van hen dan zij van mij.

Naast de lessen had ik binnen religie nog vele andere mooie verantwoordelijkheden. Zo organiseerde ik iedere week gebeden met de kinderen, organiseerden we activiteiten met jeugdgroepen van verschillende leeftijden en deden we regelmatig sociaal werk buiten het programma. Maar wat ik echt het allerliefste deed was het begeleiden van het koor in de kerk. Hoe mooi om te zien hoe kinderen hun onzekerheden betreft het zingen overwinnen en zich helemaal uitleven terwijl ze hun talenten ontplooien!

Afscheid

Ik had absoluut geen idee hoe ik afscheid moest nemen van mijn werk en van de kinderen. Wat ik wel wist is dat ik onwijs dankbaar ben voor alles wat ik in het programma in Guatemala heb mogen beleven, al het mooie maar ook alle uitdagingen! Toen ik anderhalf jaar geleden begon aan dit avontuur dacht ik dat het een ervaring zou zijn van dertien maanden, zolang als mijn contract was, maar nu weet ik dat het een ervaring is voor mijn hele leven. Dat ik voor altijd verbonden zal zijn met deze kinderen en dat ik ook altijd terug zou willen reizen om ze op te zoeken. Gelukkig heb ik mijn eerste bezoekje al gepland voor 14 april, nog niet eens een jaar na mijn vertrek maar ik kon niet langer wachten! Tijdens mijn afwezigheid ben ik eigenlijk altijd in contact gebleven met de kinderen via de telefoon van andere vrijwilligers of tias (verzorgers) maar dat is toch niet hetzelfde als dat ik ze straks weer in levende lijve zie en in het echt weer een grote knuffel te geven en bij te praten over alles wat ik de afgelopen maanden allemaal gemist heb!

“Mijn eerste dag bij NPH Bolivia was overweldigend en tegelijkertijd spannend. Ik herinner me levendig dat ik vóór de lunch de eetruimte binnenliep en dat alle kinderen me besprongen en alles van we wilden weten: wie ik was, waar ik vandaan kwam, of ik getrouwd was of kinderen had. De eerste paar weken hierna waren geweldig, een soort wittebroodsweken als het ware. Ik was stapel verliefd op alle kinderen en werd continu verrast door alles wat zich iedere dag afspeelde in het dagelijkse leven in het programma”.

Het gevoel van thuiskomen

“Ik ken inmiddels de namen van elk kind en elke medewerker. Ik heb veel mooie uren doorgebracht met de andere vrijwilligers die hier wonen en kan met hen goed praten over de cultuurverschillen die we voelen. Ik had pas na drie maanden het gevoel dat ik begon te wennen en dat dingen normaal voor me werden. Toen ik een weekend vrij was en weg was geweest, had ik bij terugkomst het gevoel “thuis” te komen. Het programma in Bolivia was voor mij een “thuis” geworden.

’s Avonds breng ik veel tijd door met de meisjes van Casa Betania (van 11 – 13 jaar oud). Deze avondjes eindigen doorgaans met veel muziek en dansen. In het begin vond ik het best pittig met deze meiden om te gaan; het zijn tenslotte pubers en hun stemming kan omslaan als een blad aan de boom. Maar ik vind het heel leuk om alle soorten vragen te beantwoorden: over hun sponsorouders, over mezelf of over andere culturen en landen. Ik vind het nog leuker als ze openhartig worden en al mijn vragen beantwoorden over henzelf, hun interesses en wat ze later willen worden in het leven”.

De taal

“In de afgelopen maanden is echt alles niet perfect verlopen. Vooral in het begin had ik enorm moeite met de taal. Ik herinner me dat ik de jongens van San Martin (tussen de 5 en 8 jaar oud) na het avondeten vertelde dat ze hun tanden moesten poetsen met een “cebolla” (ui) in plaats van een “cepillo” (tandenborstel). Twee maanden later maken ze hier nog steeds grapjes over”.

Een betere toekomst voor de kinderen

“Ik herinner me de eerste keer dat ik de leiding had over het grote verjaardag uitje. Ik ging met 30 kinderen naar Santa Cruz; we gingen naar een grote markt om te lunchen en ijs te eten. En daarna naar het grote plein. Ik was ongelofelijk nerveus. Iedere keer als we van de ene plek naar de andere gingen telde ik of iedereen er nog was. Aan het eind van de dag was ik zo blij toen ik ze allemaal zag staan op de klokkentoren op het grote plein, waarop je de hele stad kon overzien. Ze waren nog nooit op de klokkentoren geweest dus ze waren helemaal blij en verrast over alles wat ze zagen. Ze bleven maar de trappen op en afrennen met al hun energie. En hoewel het voor mijzelf een lange dag was, had ik de kinderen zo enorm blij gemaakt en wist ik dat het alle stress en moeite dubbel en dwars waard was geweest.

Dit is echter mijn belangrijkste ervaring met de kinderen: het is heel mooi om te zien hoe blij de kinderen zijn met heel kleine dingen of kleine momenten. Al met al ben ik erg blij dat ik deel mag uitmaken van de WereldOuders familie. Ik vind het fantastisch om te zien hoe de kinderen opgroeien en leren. Ik vind het fantastisch te zien hoe nieuwsgierig ze zijn en hoe ze er voor elkaar zijn. Dit jaar als vrijwilliger voor WereldOuders zal ik mijn hele leven niet meer vergeten. Ik weet zeker dat ik het programma in Bolivia zal verlaten als een beter mens. Ik hoop dat ik dan ook heb kunnen bijdragen aan een betere toekomst voor de kinderen”.

Drie maanden per jaar is Nellie niet thuis. Dan ziet ze met eigen ogen wat haar werk met de kinderen in Mexico doet. En die andere negen maanden? Dan doet ze in Nederland haar stinkende best om hier geld op te halen voor haar creatieve projecten in het thuisland van Antonio en Andrés. Nellie gelooft in de kracht van theater, muziek en beeldende kunst. In het programma worden onder haar bezielende leiding drama, dans, muziek en teken- en schilderlessen gegeven. De kinderen treden ook op voor publiek of exposeren hun werk. ‘Creatieve vakken zijn een manier om te helen en communiceren’, vertelt ze. ‘Het is elke keer weer ontzettend ontroerend om te zien hoe de jongeren reageren op hun eerste applaus. Je ziet hun hele postuur veranderen van een gebogen “op hun hoede”-houding naar een rechte, trotse pose. Het is zo belangrijk dat de kinderen weten: ik heb veel meegemaakt, maar ik heb ook talent.’

Het is zo belangrijk dat de kinderen weten: ik heb veel meegemaakt, maar ik heb ook talent

Voor en door Mexicanen

Het echte “veldwerk” laat Nellie bewust over aan Mexicanen ter plaatse. ‘Zij kennen de wereld waarin de kinderen leven veel beter en spreken hun taal. Bovendien ben ik behalve Nederlands ook al 59 en dat beperkt. De jongeren praten met de jonge Mexicaanse docenten makkelijker over onderwerpen als seksualiteit en kunnen in het Spaans hun emoties beter duiden. Ik bied in mijn armen troost als moeder of oma. De kinderen kennen me, ik heb in die twaalf jaar hun vertrouwen gewonnen. Met mijn Spaans blunder ik nog wat af, maar de kinderen helpen me en lichaamstaal is universeel. Daarnaast zorg ik ervoor dat de creatieve projecten van de grond komen. Ik maak het programma en zorg voor de promotie en sponsors. We houden niet vragend onze hand op, maar doen er op een creatieve manier iets voor terug: in de vorm van bijvoorbeeld een theaterstuk of workshop.’

Grenzen zonder grens

Kunst verbindt en is een manier om je eigen ervaringen vorm te geven. Maar Nellies belangrijkste doel met haar creatieve projecten is het opkrikken van het zelfvertrouwen van de kinderen. ‘Weten dat je iemand bent, dat je iets kunt’, legt ze uit. ‘Het vergt lef om op toneel je emoties te durven laten zien. Dat komt bijvoorbeeld allemaal samen in het stuk “Límites sin Límite” – grenzen zonder grens – waarin een aantal meisjes laat zien waarom mensen besluiten hun land te verlaten en wat geweld met je doet. De meiden hebben allemaal zelf veel geweld meegemaakt in hun jeugd en dit stuk uitvoeren, betekent voor elk van hen dat ze die ervaring nóg een keer meemaken. Maar ondanks die emoties – en misschien wel dankzij – overheerst de trots. Op hun werk, maar ook op dat ze in de positie zijn om hun boodschap over te brengen, om ervaringen te delen en samen emoties te verwerken. De bevestiging van het publiek doet ze goed. Ik zie de transitie in hun houding voor mijn ogen gebeuren. Ook bij het exposeren van hun tekening bijvoorbeeld. De jongeren mogen over hun eigen tekeningen vertellen. Op dag één mompelen ze tegen de grond “Dit is mijn tekening” en op dag twee vertellen ze uitgebreid wat ze hadden gedaan, hoe ze het hadden aangepakt en wat ze ermee bedoelen. Ze durven naar buiten te komen en hebben het machtige gevoel: dit heb ík gemaakt!’

Proud to be a girl

Mexico gaat gebukt onder veel (seksueel) geweld en machogedrag, maar in de projecten wonen de meiden in een beschermde leefomgeving. ‘Je ziet dat de meiden die in “Límites sin Límite” spelen nu een sterke groep vormen. Ze krijgen oefeningen om weerbaarder te worden. Als je ineengedoken een ruimte binnenkomt, hoe kom je dan over? En wat kun je aan je lichaamshouding veranderen als je iemand niet te dichtbij wilt laten komen? Het is emotioneel, maar het is het ook meer dan waard, want ze zeggen: “ik wil een stem zijn voor vrouwen”. Het brengt herinneringen naar boven die ze liever vergeten en het doet zeer, maar met het neerzetten van hun rol laten ze hun stem horen en helpen ze anderen.’ Nellie wordt zelf ook steeds trotser: ‘Op onze projecten, die steeds professioneler worden, maar ook op de jongeren. Ze staan weer rechtop, durven je aan te kijken, hebben een eigen mening én glanzende ogen. Elk kind dat me met een zelfverzekerde blik recht in de ogen kijkt, is een kroon op mijn werk. Ik geniet ervan als ik hun zie genieten.’

Steun het project van Nellie Markus op onze actiesite.

“Tweede kerstdag 2017 vertrok ik op weg naar centraal-Amerika, naar Honduras (start in het programma in januari 2018). Ik had geen idee wat mij precies te wachten stond. Ik wist niet dat ik in een wereld zou komen waar maar weinig te vergelijken is met thuis. Ik wist niet dat geen enkele dag hier normaal is. Ik wist niet dat ik in staat was om zoveel en zo hard te werken zonder daar zelf direct baat bij te hebben. Ik wist niet dat ik na een jaar Spaans zou spreken, Engels zou denken en mijn Nederlands zou beginnen te vergeten. Ik wist niet dat ik zoveel zou leren als fysiotherapeut, als vrijwilliger en als vriendin. Ik wist niet dat ik zulke goede vrienden zou maken van over de hele wereld. En ik wist vooral niet dat je zo sterk een familieband kan voelen met mensen die geen enkel stukje DNA met je delen.

Er gewoon mogen ZIJN

Na mijn eerste paar weken was ik erachter gekomen dat hoe hard ik ook zou proberen om iedereen hier te helpen, het zou niet altijd makkelijk zijn en niet altijd dat gewenste verschil maken. Het gaat erom dat iedereen er gewoon mag ZIJN. Ik mocht in Honduras er zijn voor mijn patiënten die vanuit de bergdorpjes kwamen voor fysiotherapie en voor het eerst in hun leven individuele zorg en aandacht kregen. Ik mocht er hier zijn door een boekje te lezen voor die zwaar gehandicapte jongen die bijna nooit zijn slaapkamer, laat staan zijn huis, uit kan. Ik mocht er zijn voor de verzorgende die zorgt voor de jongens in hogar (wat huis betekent) door te helpen met de afwas. Ik mocht er zijn voor dat meisje in coma en mocht ik een arm om haar verzorgende slaan en haar vertellen dat ze er niet alleen voor staat. Ik mocht er zijn door mee te gaan naar de kerkdienst en mee te gaan aan het avondmaal met een jongen die dat niet zelf durft. Ik mocht er zijn voor de universiteitsstudente door te vragen hoe het met de studie gaat, omdat ze geen familie heeft die hiernaar zal vragen. Ik mocht samen met de tienermeiden giechelen over de jongens, mocht ik dansen met de meiden in de rolstoel en spelen met de allerkleinsten. En ik mocht er zijn voor de medevrijwilliger wanneer die zijn frustraties kwijt moet over hoe alles zo anders gaat dan thuis.

Gezegend

De twee jaar dat ik op de ranch werkte heb ik mij erg gezegend gevoeld. Er waren momenten van puur geluk, verdriet, van enorme vreugde, van dankbaarheid, van grote frustraties, van onbegrip, verwardheid en bovenal veel liefde en warmte.

Ik mocht veel patiënten (van buiten de ranch) helpen door met ze te werken als fysiotherapeut. Ze leerden mij dankbaarheid, doorzettingsvermogen en ze lieten mij zien wat het is om hard te werken.

Ook mocht ik veel kinderen helpen met verscheidende handicaps, allemaal leden van de NPH familie en wonend op de Ranch of in de stad, ze leerden mij creativiteit, geduld en communiceren op een ander niveau. Ik mocht veel uren doorbrengen in mijn hogar, mijn hogar met een aantal jongens met voornamelijk verstandelijke beperkingen. Deze jongens leerden mij om plezier te hebben om de kleinste dingen.

Er waren momenten van puur geluk, verdriet, van enorme vreugde, van dankbaarheid, van grote frustraties, van onbegrip, verwardheid en bovenal veel liefde en warmte.

Het is niet alleen het werk als fysiotherapeut wat mijn tijd zo bijzonder maakte, het is het leven in de community wat mij onwijs veel geleerd heeft. En wat misschien wel het belangrijkste is wat ik geleerd heb in mijn tijd in Honduras, is dat je niks speciaals hoeft te doen, je mag er gewoon ZIJN! “

“Ik wilde onderzoek doen dat zou bijdragen aan een betere toekomst voor kinderen en jongeren. Als je direct met kwetsbare kinderen wil gaan werken, dan heb je daarvoor een relevante opleiding nodig, zodat je zeker weet dat je deze kinderen niet (onbedoeld) beschadigt. Vanuit mijn studie antropologie kon ik deze kinderen beter op een andere manier helpen.”

Stem laten horen

Gerline kwam in haar zoektocht uit bij WereldOuders uit en wij brachten haar in contact bracht met onze partnerorganisatie Nuestros Pequeños Hermanos (NPH) in Guatemala. “Met mijn afstudeerdonderzoek heb ik een overzicht geleverd van hoe jeugdzorg over de afgelopen decennia veranderd is in Guatemala, met een focus op de hulp die NPH/WereldOuders kwetsbare kinderen biedt. In overleg met de organisatie heb ik daarvoor geen interviews met kinderen uitgevoerd, omdat dit speciale opleiding en vaardigheden vergt. Ik heb jongvolwassenen geïnterviewd over hun ervaringen met jeugdzorg en veel tijd met hen doorgebracht. Ook heb ik medewerkers en bestuursleden geïnterviewd. In mijn scriptie laat ik de stem van de jongvolwassenen horen. Zij vertellen wat zij nodig hadden als kind om later hun volwassen, onafhankelijk leven goed te kunnen leiden.”

Kinderen zijn kwetsbaar

“WereldOuders was vooraf heel duidelijk over al hun voorwaarden om de kinderen en jongeren daar te beschermen. Daar moest ik ook voor tekenen. Bijvoorbeeld dat ik niet op de slaapkamers mocht komen en geen contact mocht leggen via social media. Als ik iets hoorde dat hen mogelijk in gevaar bracht, moest ik dat doorgeven aan de organisatie. Dat stelde me gerust. De organisatie liet zien dat ze rekening hield met de kwetsbaarheid van kinderen en jongeren.”

Heftige jeugdherinneringen

“De leukste momenten tijdens mijn periode in het programma in Guatemala zijn als eerst het vertrouwen wat je krijgt van mensen terwijl je met ze praat. Door mijn opleiding in en ervaring met onderzoeksvaardigheden weet ik hoe ik met mensen moet praten, hen op hun gemak moet stellen. Soms direct vragen stellen, soms juist een wat algemener praatje houden. Uiteindelijk hebben veel mensen mij eerlijk verteld wat hun ervaringen met jeugdzorg waren, en hoe zij zich hebben gered in de samenleving toen ze op zichzelf gingen wonen.”

“Het was soms heftig om jeugdherinneringen van de jongeren aan te horen. Zo vertelde een jongen bijvoorbeeld dat zijn zusje was vermoord. Ook waren er jongeren die dingen vertelden die niet waar bleken te zijn. Dit vond ik erg lastig. Daarom was het belangrijk om goed contact te hebben met de organisatie, bij wie ik bepaalde gegevens kon controleren.”

“Helaas moest ik door COVID-19 vervroegd terug naar Nederland om mijn onderzoek digitaal af te maken. Via Facebook raakte ik aan de praat met veel mensen die hun visies en ervaringen wilden delen. Ik heb toen interviews gedaan via Facebook Messenger, WhatsApp en Skype. Mooi om te merken dat ondanks het coronavirus je nog steeds veel kunt bereiken!”

Veel geleerd

“Ik heb tijdens mijn periode in Guatemala geleerd adaptief te zijn aan snel veranderende situaties. Van te voren wist ik niet exact wat ik kon verwachten en wie ik zou kunnen interviewen. Tijdens het onderzoek heb ik me daarom gefocust op de openingen die ik vond. Ik heb ook geleerd dat je heel goed onderzoek kunt doen ten bate van kinderen, zonder dat je direct in contact hoeft te staan met kinderen.”

Kun je écht iets bijdragen?

Gerline’s advies is ten slotte: “kijk goed of jouw vrijwilligerswerk, stage of afstudeeronderzoek in het buitenland echt bijdraagt en geen (onbedoelde) schade toebrengt. Daarnaast kun je jezelf afvragen: zijn er lokaal mensen die beter snappen wat de behoeften van de kinderen zijn en die langdurig voor hen klaar kunnen staan? Kortom: kan jouw werk écht bijdragen?”

“Via (telefonische) overleggen hebben wij veel kunnen organiseren en veel tandheelkundige producten van praktijken en dental depots mogen ontvangen en in oktober 2019 vertrokken wij naar El Salvador. Hier hebben wij twee weken de kinderen in het programma behandeld, maar ook nog een groot aantal kinderen van de school. Daarnaast hebben wij poetslessen gegeven in de verblijven en aan de schoolkinderen. Ook was er nog tijd om een aantal werknemers te behandelen. Wat betreft teamsamenstelling was dit een perfecte combinatie. We konden elkaar assisteren en vulden elkaar goed aan, zowel op preventief vlak (gebitsreinigingen en voorlichting) als bij het curatieve vlak (boren en vullen).

We verbleven in het gastenhuis op het terrein, vlakbij de sportvelden. De verpleegkundigen, kinderen en overige werknemers bij het programma waren super vriendelijk. We werden uitgenodigd voor de lunch en het diner. We aten dan met de kinderen bij de sportvelden of in hun verblijf (als het regende). Dit vonden de kinderen erg leuk en ze waren dan ook erg enthousiast om bij ons te komen voor tandheelkundige zorgverlening. Sommigen vroegen hier zelfs uit zichzelf om!

Het was een onvergetelijke tijd in El Salvador en het was allemaal erg goed georganiseerd door WereldOuders.”

“Het leek me heel interessant om mijn beroep in de Dominicaanse Republiek uit te oefenen. Maar een jaar lang weg van huis, in een vreemde wereld die zo anders is dan die van ons? Ik vond het doodeng. Maar ik zette door, want ik wilde mezelf juist uitdagen en tegenkomen – en o, wat ben ik mezelf tegengekomen. Alles wat ik wil doen, kost emmers energie, want niets is één, twee, drie geregeld. Het hoofd van de school neemt opeens twee weken onaangekondigd vakantie. Kinderen die ik nodig heb, zijn nergens te bekennen. En dan komt het transport dat ik heb geregeld op het laatste moment toch niet opdagen.

Toen ik het Chicas Poderosas-project, dat meiden kennis laat maken met het echte leven, mede opzette, werd het me eventjes teveel. Op het allerlaatste moment trok een van de meiden zich terug. Ik had weken voor dit project en deze meiden gevochten en kon mijn frustratie niet verbergen. ‘Stupid place’ mopperend liep ik weg. Op dat moment begroette een ander meisje me zo enthousiast en vol liefde dat ik meteen om mijn eigen gedrag moest lachen. Nadat ik was afgekoeld bood ik het meisje mijn excuses aan zei haar dat het oké was en dat er altijd een plekje voor haar was, mocht ze zich bedenken. Ik heb de kinderen dingen laten ervaren die ze anders nooit hadden meegemaakt en ze geluksmomentjes bezorgd. Ik merk dat ik al zoveel voor ze kan betekenen door alleen maar mijn arm om ze heen te slaan en te zeggen dat ze mogen praten als ze dat willen, maar níets moet. Elke dag maak ik muziek met een zwaar gehandicapte jongen. Als ik op mijn ukelele begin te spelen, maakt hij kreetjes van geluk en klapt hij met zijn hand op de maat van de muziek, met zijn andere hand houdt hij mij vast. Op die momenten vergeet ik de tijd en zorgen. Dan zijn wij alleen met z’n tweeën en onze muziek.

Ik merk dat ik al zoveel voor ze kan betekenen door alleen maar mijn arm om ze heen te slaan…

De kinderen hebben een traumatische achtergrond en zijn geboren om te overleven. Maar er zijn dus wel momenten waarop ze even gelukkig zijn en daar doe ik het voor. Als de meiden springen, schreeuwen, juichen en me lachend bijna omver springen als ik met de beamer en een dansfilm binnenkom, is dat voor mij ook een cadeautje.”

Om acht uur ben ik in de kliniek op het terrein en wacht tot de dokter komt, zodat ik een casus met haar kan bespreken. In de tussentijd kan ik oefeningen doen met Emma*, die aan beide voeten geopereerd is. Ze is een paar maanden geleden aangekomen op de Ranch vanuit een klein dorpje in de bergen. Ze is daar opgegroeid bij haar ouders in een liefdevol gezin, maar door haar klompvoetjes kon ze nooit naar school en zat ze thuis alleen maar op de grond. Nu woont ze bij ons en ik ga er alles aan doen om haar te laten revalideren zodat ze daarna zo goed mogelijk kan functioneren.

Santa Maria Reina en Casa Suyapa

Nadat ik mijn casus met de dokter heb besproken, loop ik naar Santa Maria Reina. Dit is een hogar, een huis waar meisjes met een beperking wonen. Ik vind het heerlijk om bij deze meisjes te zijn. De hele ochtend is gevuld met oefeningen doen, kleuren, rolstoelen en veel lachen en knuffels. Dus tegen een uur of twaalf ben ik uitgeput maar voldaan. En de meisjes zijn ook klaar voor een middagslaapje. Maar voordat ik lunchpauze neem wil ik even langs docent Daniel. Hij is ook schoenmaker en helpt ons met het maken van orthopedische schoenen. Ik wil kijken hoe ver hij is met de schoenen voor een jongen hier op de ranch. Deze jongen is 15 jaar en viel twee jaar geleden uit een palmboom. Hij had een heupluxatie en had een gecompliceerde breuk van het dijbeen. Daardoor heeft hij moeite met lopen en is zijn ene been 4 cm korter dan het andere. Een paar goede schoenen zullen hem helpen om weer op dat been te kunnen staan en om toekomstige problemen te voorkomen.

Na de lunch heb ik nog wat tijd om oefeningen te doen met de kinderen die ‘s ochtends op school zaten. Vanmiddag ga ik naar Casa Suyapa, het huis van de jongste kinderen. Ik kreeg van twee verzorgers de vraag of ik langs kon komen om te kijken naar twee meisjes die, als ze rennen, best vaak vallen. Om 4 uur ben ik moe en heb ik het warm. Tijd voor een dutje voordat ik naar mijn hogar ga. Mijn hogar waar ik elke nacht doorbreng is een huis met elf jongens van 10-17 jaar oud. Ik hou zo veel van ze en ik kan bij hen mezelf zijn. Ik kan gewoon rondhangen in hun huis, dat voelt als mijn eigen huis. Ik help met het uitdelen van de maaltijden, ik kan lachen om hun grappen en ik doe mee met hun kaartspelletjes. Soms kijk ik naar ze en dan bedenk ik me hoe bijzonder het is om deze kinderen te hebben leren kennen en mijn leven met hen te delen.

Een deel van je leven

Vrijwilliger zijn bij NPH Honduras is niet een ervaring in je leven. Het is een deel ván je leven. Het vormt je leven en je vormt het leven van degenen om je heen. NPH Honduras is een veilige haven te midden van de ellende die er in dit land bestaat. Ik vind het geweldig om deel uit te maken van deze gemeenschap. Hier kunnen mijn ideeën en dromen werkelijkheid worden. En ik bid voor deze kinderen en dit land, dat zij leren hoe ze weer kunnen dromen. Elk kind hier is uniek, maar raakt vaak verdwaald in de grote groep. Als je hier woont kun je elk kind een stem geven en ze zien met hun eigen kwaliteiten en heb je een unieke mogelijkheid ze te helpen. Ik kan hen helpen op het gebied van mijn vak, maar net zo belangrijk, ik kan hen helpen om hun eigen dromen te ontdekken voor hun toekomst.

Tegen iedereen die overweegt om een jaar van je leven hier op de Ranch door te brengen zou ik willen zeggen: bedenk of je bereid bent om een deel van je hart te offeren, want die ga je hier verliezen.

* Namen zijn veranderd i.v.m. privacy