Honduras

Hester, fysiotherapeut in Honduras

Een doorsnee dag op de Ranch

Om zes uur gaat mijn wekker. Het is een beetje koud en ik kijk ernaar uit om in de benen te gaan en mijn lijf op te warmen. Buiten het huis geniet ik van de rust. Geen schreeuwende kinderen, geen luide muziek, alleen de vogels doorbreken de stilte van de ochtend. Het wordt warmer. De zon is nu volledig op en de heuvels ruineren mijn benen, maar 45 minuten later ben ik erg blij dat ik vroeg ben opgestaan. Ik ben klaar voor de nieuwe dag.

Om acht uur ben ik in de kliniek op het terrein en wacht tot de dokter komt, zodat ik een casus met haar kan bespreken. In de tussentijd kan ik oefeningen doen met Emma*, die aan beide voeten geopereerd is. Ze is een paar maanden geleden aangekomen op de Ranch vanuit een klein dorpje in de bergen. Ze is daar opgegroeid bij haar ouders in een liefdevol gezin, maar door haar klompvoetjes kon ze nooit naar school en zat ze thuis alleen maar op de grond. Nu woont ze bij ons en ik ga er alles aan doen om haar te laten revalideren zodat ze daarna zo goed mogelijk kan functioneren.

Santa Maria Reina en Casa Suyapa

Nadat ik mijn casus met de dokter heb besproken, loop ik naar Santa Maria Reina. Dit is een hogar, een huis waar meisjes met een beperking wonen. Ik vind het heerlijk om bij deze meisjes te zijn. De hele ochtend is gevuld met oefeningen doen, kleuren, rolstoelen en veel lachen en knuffels. Dus tegen een uur of twaalf ben ik uitgeput maar voldaan. En de meisjes zijn ook klaar voor een middagslaapje. Maar voordat ik lunchpauze neem wil ik even langs docent Daniel. Hij is ook schoenmaker en helpt ons met het maken van orthopedische schoenen. Ik wil kijken hoe ver hij is met de schoenen voor een jongen hier op de ranch. Deze jongen is 15 jaar en viel twee jaar geleden uit een palmboom. Hij had een heupluxatie en had een gecompliceerde breuk van het dijbeen. Daardoor heeft hij moeite met lopen en is zijn ene been 4 cm korter dan het andere. Een paar goede schoenen zullen hem helpen om weer op dat been te kunnen staan en om toekomstige problemen te voorkomen.

Na de lunch heb ik nog wat tijd om oefeningen te doen met de kinderen die ‘s ochtends op school zaten. Vanmiddag ga ik naar Casa Suyapa, het huis van de jongste kinderen. Ik kreeg van twee verzorgers de vraag of ik langs kon komen om te kijken naar twee meisjes die, als ze rennen, best vaak vallen. Om 4 uur ben ik moe en heb ik het warm. Tijd voor een dutje voordat ik naar mijn hogar ga. Mijn hogar waar ik elke nacht doorbreng is een huis met elf jongens van 10-17 jaar oud. Ik hou zo veel van ze en ik kan bij hen mezelf zijn. Ik kan gewoon rondhangen in hun huis, dat voelt als mijn eigen huis. Ik help met het uitdelen van de maaltijden, ik kan lachen om hun grappen en ik doe mee met hun kaartspelletjes. Soms kijk ik naar ze en dan bedenk ik me hoe bijzonder het is om deze kinderen te hebben leren kennen en mijn leven met hen te delen.

Een deel van je leven

Vrijwilliger zijn bij NPH Honduras is niet een ervaring in je leven. Het is een deel ván je leven. Het vormt je leven en je vormt het leven van degenen om je heen. NPH Honduras is een veilige haven te midden van de ellende die er in dit land bestaat. Ik vind het geweldig om deel uit te maken van deze gemeenschap. Hier kunnen mijn ideeën en dromen werkelijkheid worden. En ik bid voor deze kinderen en dit land, dat zij leren hoe ze weer kunnen dromen. Elk kind hier is uniek, maar raakt vaak verdwaald in de grote groep. Als je hier woont kun je elk kind een stem geven en ze zien met hun eigen kwaliteiten en heb je een unieke mogelijkheid ze te helpen. Ik kan hen helpen op het gebied van mijn vak, maar net zo belangrijk, ik kan hen helpen om hun eigen dromen te ontdekken voor hun toekomst.

Tegen iedereen die overweegt om een jaar van je leven hier op de Ranch door te brengen zou ik willen zeggen: bedenk of je bereid bent om een deel van je hart te offeren, want die ga je hier verliezen.

* Namen zijn veranderd i.v.m. privacy

Durf jij de uitdaging aan?
heart-shape